Seninle uyandığım sayısız sabahları hatırladıkça mutlu oluyorum.Sonrasında bir daha asla yan yana gelememe gerçeğimiz çarpıyor yüzüme, üzülüyorum.Bu acı; yüreğime çullanmış bir kemirgenle yaşıyormuşum hissi veriyor.Her lokmasında bir parçamı kaybediyorum.İşte kaybetmek böyle bir şey...
peki ya bulamamak? bulamamak nasıl bir şey?
O hissi, seni bulamadığımda anlayabileceğimi umuyorum.Şimdi ise bulamayana kadar arıyorum seni!..
